De organisatie van het onderwijs, het kan anders, beter! Nieuwe ideeën?

Afgelopen kerstvakantie reageerde ik op de stelling van Leraar24, dat docenten de ruimte moeten krijgen om hun lesstof en school beter te ontwikkelen. Ik reageerde daarop door te zeggen dat docenten misschien heel goed lesmateriaal kunnen maken, maar het organiseren van een school moet je aan deskundigen over laten. Ik kreeg toen het verzoek om mijn ideeen te ventileren richting Leraar 24. Hierbij, dan.

Ik heb ervaring in het bedrijfsleven (Financiele sector als directeur), als ondernemer, als senior-projectmanager in het onderwijs (HBO) en als docent (MBO). Het blijkt dus dat docenten graag overal over mee willen praten, eigenwijs zijn en graag op hun kennis (theoretisch vaak) wijzen. Lesstof maken kunnen zij over het algemeen erg goed, maar er moet worden opgelet dat het niet te overdreven/overdaad en te omslachtig/ingewikkeld wordt. Nadrukkelijke sturing en de basis goed in de gaten houden zijn noodzakelijk.
Het organiseren van een organisatie is werk van professionals, niet van docenten, zij denken vaak overal verstand van te hebben, als zij dat al hebben, dan zijn zij vaak heel beperkt in hun kennis, een klein deel van de hele organisatie-schakel. Uiteraard is het belangrijk om die kennis te delen en te gebruiken, maar het uiteindelijke plaatje moet je door een professional laten doen. Iemand die verstand heeft van back-bones (ruggegraat van een organisatie) van organisaties en weet hoe het organisatie-proces van een school of organisatie van het begin tot het eind loopt. Het blijkt dus vaak, in een school met meerdere opleidingen, dat iedere opleiding maar op zichzelf organiseert, zonder enige overleg of samenwerking met anderen te zoeken. Ieder hoofd van zo'n opleiding richt de organisatie in, zoals hij denkt dat te moeten doen. Vaak is hij een docent of leraar die opgegroeid is tot manager, zonder enige kennis van organisaties. Het zijn dan ook meer regelaars dan managers. Dit soort dingen wreekt zich in veel grote scholen (MBO en HBO).
Scholen moeten voor de studenten/leerlingen en ouders er uit zien van 'buiten' als klein-schalige scholen, á la dorpsscholen, maar op de achtergrond moet de school heel efficient georgansieerd worden als een groot bedrijf. Veel meer samenwerking tussen opleidingen. Vele opleidingen hebben in de basis dezelfde vakken, dat kan heel efficient georganiseerd worden. De specialistsche opleidingsvakken kunnen dan veel beter georganiseerd worden en nadrukkelijker aandacht krijgen. De gehele school moet georganiseerd worden rondom het onderwijs. Velen, niet docenten, denken vaak dat het om hen draait. Dat is niet zo. Facilitair, administraties, ICT e.d. moeten ten dienste staan aan het primaire proces, onderwijs. Als men organisaties zo benadert en inricht, zal een efficientere organsiatie ontstaan en zal het onderwijs veel minder geld kosten. Nu wordt door dit in-efficiente systeem van organiseren, door onkunde, door te idealistisch te denken en heel veel onnodige inspraak op verkeerde momenten, heel veel geld verspild en haken velen af in het onderwijs uit frustratie of teleurstelling.

Aangezien ik dus vele kanten van organisaties heb gezien, zowel in als buiten het onderwijs, weet ik aardig waarover ik praat. Ik ben iemand met overzicht van organisaties en ik constateer dus ook op mijn school, dergelijke structurele problemen, die niet opgelost worden, waardoor scholen door hun slechte interne organsiatie, bij steeds groter worden, heel veel noodgrepen moeten uithalen en elke keer weer in de problemen komen, omdat de basis, de back-bone, niet op orde is.
Graag zou ik dat willen veranderen, maar ik ben een soort roepende in de woestijn. Telkens weer kan ik constateren dat ik gelijk heb, maar in het onderwijs dendert men door naar het volgende probleem, zonder de eerdere problemen aan de bron aan te pakken. Volgend schooljaar komt hetzelfde probleem gewoon weer terug! De organisaties zijn niet gericht op continuiteit.
En...als zij willen veranderen, halen zij dure mensen van buiten, die al bij voorbaat hebben afgedaan bij de docenten. Doe dergelijke processen zoveel als mogelijk met je eigen mensen, samen voor een betere school! Stel daar capaciteit voor beschikbaar, dus!
Graag zou ik hier eens wat meer over willen vertellen. Hoe kunnen wij zo'n back-bone maken? Hoe gaan wij daarna verder? Hoe kunnen opleidingen onderling veel beter samenwerken? Hoe lang duurt nou zo'n proces? Welke mensen heb jij daarvoor nodig? Etc, etc., etc.

Met vriendelijke groet,
Hans van Gent
Lekkerkerk
hans.jlvg@planet.nl
mobiel 06-3890.7333

Noodkreet van een juf

In het onderwijs rommelt het, van hoog tot laag. Ontevrede leerkrachten en docenten, achteruitgaande organsiaties, mis-management, hoge werkdruk, onbekwame docenten die gewoon blijven zitten, te grote klassen, slechte geouwen en lokalen, geen eigen werkplek, slechte plannen vanuit de ministeries, lage beloning, geen overwerk betaald krijgen, hoog ziekteverzuim, slechte opvang van uitvallende leerlingen door hoge werkdruk en gedreven leerkrachten die langzaam aan afbranden en vluchten uit het onderwijs. Zone.

Hier een noodkreet van een juf uit de Telegraaf van 29 februari 2012. Het lezen waard.

Als mensen me vragen wat ik doe voor de kost, dan weet ik het al…… “Voor de klas? O, dan heb je veel vakantie en dan ben je om 15.00 uur al klaar.” Treurig schud ik dan mijn hoofd over zoveel onbegrip.
Mensen hebben werkelijk geen idee meer wat het werken op een basisschool inhoudt.

Ik werk nu al ruim dertig jaar in het basisonderwijs en in die tijd heb ik het zien veranderen.

En ik vind, veelal niet ten goede. In de basis blijft het natuurlijk een mooi vak, maar het wordt er niet gemakkelijker op.Ik durf zelfs te beweren dat het belachelijk moeilijk wordt gemaakt.

Hoe komt dat nu?

Om te beginnen zijn de kinderen veranderd. Over het algemeen zijn ze drukker, brutaler ( ouders noemen dit graag ‘mondiger’),hebben vaak een ernstig tekort aan concentratievermogen, hebben het veel te druk met andere zaken, denken veelal positiever over hun vervolgopleiding dan realistisch is, vertonen vaak een gebrek aan discipline en willen het vooral leuk hebben op school!

Ook veel ouders zijn m.i. veranderd.

Misschien omdat ze het zelf te druk hebben om hun kroost de broodnodige échte aandacht te geven, proberen ze dat soms te compenseren door hen te verwennen met dure computerspellen en hen vooral altijd de hand boven het hoofd te houden.

Naar school toe hebben ze een hoop pretenties. Ze zijn veeleisender geworden en soms lijkt het wel of je hun persoonlijk personeel bent dat er voor moet zorgen dat hun kind, ondanks alle tekorten, tóch minimaal op de havo terechtkomt.

Het lijkt wel of ze denken dat hún kind de enige in de klas is die de volle aandacht van de leerkracht verdient. Hún kind doet nooit iets verkeerd, het ligt altijd aan iets of iemand anders of het kind heeft ook zo’n sterk rechtvaardigheidsgevoel dat dat het misplaatst gedrag rechtvaardigt.

De school doet ook niets voor ze, de school pakt het verkeerd aan, de school zou eens……

Soms straalt er een bepaalde uitdagende vijandigheid van ouders af naar de leerkracht toe. Blijf vooral van hun kroonprins/prinsesje af….

Als je niet oppast gaan ze je nog vertellen hoe je les moet geven.

Bij sommige ouders denk ik er zelfs wel eens over om ze een blanco rapport mee te geven, dan kunnen ze zelf de cijfers invullen. Dit zijn ouders die het altijd beter weten en het regelmatig niet eens zijn met jouw vakkundige beoordelingen. Het lijkt, als je op hun kritiek afgaat, warempel wel alsof ze zelf de hele dag achter in de klas gezeten hebben. Dan hebben we natuurlijk de onderwijsministers en staatssecretarissen die ook van alles achter hun bureau bedenken of laten bedenken. Geen idee hebben ze wat het inhoudt om al dan niet fulltime voor een klas te staan en al hun verzinsels uit te moeten voeren. Dat de groepen nog veel te vaak uit dertig leerlingen bestaan is niet van belang. Ze verzinnen weer een persoonlijk dingetje waarmee ze sier proberen te halen en die meegaande onderwijsmensen doen hun best wel weer.

Wat ook een nadeel is : het wordt hoe langer hoe meer een vrouwenberoep.

Begrijpelijk, want veel mannen willen toch graag meer kans op een carrière en meer salaris. Vrouwen hebben over het algemeen wat vaker de neiging tot zorgen, dat is nou eenmaal zo. Maar vrouwen hebben helaas ook minder de neiging om eens ergens tegen te protesteren. Want ach, die arme kindertjes….. we doen het voor de kinderen en gaan niet over hun ruggen protesteren. Net als in de zorg, waar de mensen naar mijn mening schromelijk onderbetaald worden en naar verhouding ook veel meer vrouwen werken. Maar dat terzijde.

Weet u het nog? De term ‘weer samen naar school’ ? Leuk toch?

Ja, het lijkt heel sociaal en leuk, maar uiteindelijk draait het allemaal slechts om geld. Men heeft geen idee wat er tegenwoordig allemaal voor kinderen bij elkaar in één groep zitten. Met alle respect, maar ik ben er zo heilig van overtuigd dat heel veel kinderen geen recht aangedaan wordt in het reguliere basisonderwijs. Ik denk daarbij vooral aan kinderen met bepaalde stoornissen. Bijna in elke klas zitten tegenwoordig bijvoorbeeld wel één of meer kinderen met een aan autisme verwante stoornis, bijvoorbeeld PDD-NOS. Deze kinderen hebben een strakke structuur nodig en vooral niet te veel prikkels. Ze kunnen namelijk erg prikkelgevoelig zijn, vooral voor pijn en geluid. Ze hebben ook vaak last van angst- of woedeaanvallen. Het best is om op hun tafel een briefje te leggen, waar van minuut tot minuut op staat wat ze moeten doen en daar dan a.u.b. niet van afwijken, want dan zijn ze van het rit. Ziet u het voor zich in een groep van dertig kinderen, waarvan een groot deel ADHD heeft? Soms een heel handige kapstok om alle problemen aan op te hangen trouwens…

Een ADHD-er heeft aandacht- en concentratieproblemen, kan vaak moeilijk luisteren, kan erg hyperactief zijn, veel friemelen, draaien, bewegen en moeilijk ontspannen. Kan impulsief zijn en ook woede-uitbarstingen hebben. Doet regelmatig onbezonnen dingen en heeft last van driftbuien. Kan vaak hoofd- en bijzaken slecht onderscheiden en heeft moeite met tijd en plannen.

Dan zijn er ook nog de kinderen die, al dan niet als gevolg van een stoornis, depressief zijn en angst- of dwangstoornissen hebben, agressief zijn of last hebben van dyslexie. Kinderen die in een heel gespannen en nare thuissituatie leven of uit een ‘gebroken’ gezin komen. Als leerkracht die het altijd goed wil doen, zie je gewoon dat veel van die kinderen niet op hun plek zitten. Een collega van me had in haar kleuterklas een kind met het Down-syndroom. Zij kon nergens heen zonder dat kind aan de hand te nemen, anders was hij weg. Zelfs als ze naar het toilet moest, nam ze hem aan de hand mee, in de hoop dat er ergens iemand liep die even op hem kon passen. Regelmatig deed hij het nog in zijn broek, waarop de moeder gebeld moest worden om hem te verschonen. Eigenlijk ondoenlijk als er nog zoveel andere kinderen in je groep zitten. En dan al de tijd die zij erin gestoken had door over deze kinderen te lezen en informatie te vergaren. Ze deed het met liefde, maar doen we het kind recht? Al dit soort kinderen zitten ‘gewoon’ bij elkaar in één groep.

Een collega van me, die uit het speciaal onderwijs kwam, verzuchtte wel eens dat het daar nog makkelijker was en dat het regulier onderwijs eigenlijk al speciaal onderwijs is geworden. Onbegrijpelijk dat ouders steeds willen dat hun kind met een stoornis in het reguliere onderwijs blijft. Dat is hen aangepraat, hoe goed en leuk het is voor hun kind en het getuigt weer van het feit dat ouders eigenlijk geen idee hebben van het huidige basisonderwijs.

 

Geloof me, het is niet goed voor dat kind en het komt niet tot zijn recht.

Ze zitten zo vaak gewoon niet gelukkig te zijn. Veelal is de expertise niet aanwezig en de rugzakbegeleiders zijn er ook niet constant, áls ze er al zijn. Bovendien is de kans groot dat zij het eerst wegbezuinigd worden. Zo’n kind slurpt ook enorm veel tijd op van de leerkracht. Ik heb het meegemaakt dat ik om de paar weken een middag met de ouders en de begeleider over zo’n kind zat te praten. Eindeloos gezever over hoe het nu verder moest en wat ik nu weer uit moest proberen. Ouders die gretig over de reacties en acties van hun kind wilden praten en weer met tips kwamen om te zorgen dat hun kind niet zou flippen in de klas. Met andere woorden, iedereen in de groep, zowel leerkracht als leerlingen moesten zich maar zoveel mogelijk aanpassen aan dat specifieke kind met zijn specifieke problemen. Ondertussen voelde ik zelf ook een frustratie , omdat ik wist dat ik dat kind niet kon bieden wat het verdiende. Daarnaast zag ik de stapels werk voor me die nog lagen te wachten en mijn voorbereidingen die nog gedaan moesten worden. En dit ging nog maar over één kind uit de groep!

En dan al die ADHD-ers !

Het blijkt een stoornis te zijn die erg moeilijk te diagnostiseren is, hetgeen gedaan zou moeten worden door een psycholoog. Natuurlijk zullen er kinderen zijn die er echt last van hebben, maar ik kan er niets aan doen dat ik wel eens het gevoel krijg dat die diagnose wel erg snel gesteld wordt. Is een kind druk, ongedisciplineerd, brutaal en ongemotiveerd dan gaan we naar de dokter, zetten er een etiketje op en douwen het vol met Ritalin. Misschien zouden veel verschijnselen al behoorlijk verminderen als het kind minder suikerhoudend voedsel en drank kreeg en veel meer gezonde groentes?

Strenger en vooral consequenter opvoeden en gewoon weer respect en discipline bijbrengen? Misschien helpt het al als de ouders weer eens écht tijd nemen voor hun kind? Er weer eens écht iets mee te gaan doen en dan bedoel ik niet alleen naar voetbal brengen? Samen eten, praten en spelletjes doen? Meenemen naar het bos of het strand? Zorgen dat het kind achter die computer vandaan komt en zijn energie er lekker buiten uitgooit in de frisse lucht? Misschien het kind weer eens op tijd naar bed sturen? Zorgen dat het niet alles maar mag zien op de t.v.? Misschien het kind weer eens leren dat je naast alle lusten ook je plichten hebt? Misschien vertellen dat een school bedoeld is om dingen te leren? Wellicht eens leren dat ze ook wel eens moeten helpen in huis? Ze leren om met geld om te gaan? Misschien weer eens bijbrengen dat je niet alles kan krijgen wat je wilt hebben, ook niet als je strontvervelend wordt? Wellicht bijbrengen dat je je mond houdt als een ander praat? Leren dat de wereld niet alleen om jou draait? Misschien proberen om er niet van die verwende kroonprinsjes en prinsesjes van te maken? Wellicht scheelt dat een hoop Ritalinpillen…..

Oeps, nu begeef ik me wel op erg glad ijs….

Dit kan ik natuurlijk niet wetenschappelijk onderbouwen, dus……

Dan hebben we natuurlijk ook nog de kinderen die ‘hoogbegaafd’ worden bevonden. Die zitten in dezelfde groep als de kinderen die drie niveaus achter lopen, kinderen met stoornissen en gemiddelde leerlingen. En het leuke van het hedendaagse onderwijs is dat je als leerkracht alle dames en heren op maat dient te bedienen! Jawel… en om dat vooral aan te kunnen tonen moet je handelingsplannen maken voor een ieder die afwijkt van de gemiddelde norm. Daarbij zoek je dan gepaste leerstof en graag om de paar weken analyseren wat het resultaat is! Gesprekken voeren met de intern begeleider/remedial teacher (geen Nederlandse term voor mogelijk blijkbaar) en dan weer opnieuw stof zoeken enz., enz. Best te doen als je een paar van deze kindertjes in de groep hebt, hoor. Maar als je op een groep van 30 kinderen zomaar 25 handelingsplannen hebt, waarvan elk plan uit drie vakonderdelen bestaat, wordt het toch wat te gortig . Want feitelijk heb je dan 75 handelingsplannen!

‘ Even’ werk erbij zoeken, administreren, analyseren, bespreken, oudergesprekken, enz.

En dan hebben we het nog niet over die kinderen die extra werk mee naar huis moeten krijgen, al dan niet op verzoek van de ouders. Of jij daar ‘even’ voor wilt zorgen. “ Juf, mijn kind zit na school op bijles, dus als u dan ‘even’ werk voor hem zoekt en er een pakketje van maakt, dan kan hij daar ook aan de gang.” Tuurlijk, tijd zat mevrouw. Gelukkig mag je tegenwoordig de kinderen ook delen van hun werk zelf na laten kijken. Dat is trouwens wel een kwestie van trainen, anders zetten ze gerust overal krullen. Maar als je dat niet doet, dan ben je gewoon uren kwijt, alleen al aan correctiewerk. Bijvoorbeeld taal, spelling en natuurlijk alle toetsen moet je écht zelf nakijken. Ik heb eens uitgerekend hoe lang ik met één stapel taalschriften bezig was in groep 8. Per schrift had ik toch zeker 2 minuten nodig. Dus op een groep met 30 kinderen kostte me één stapel al een heel uur. Als er dan nog spelling en toetsen liggen te wachten ben je al gauw een paar uur verder. En wat dacht je van het lezen en beoordelen van opstellen en werkstukken? Uren….

Dan moet je die hele mikmak nog administreren en het liefst de toetsen ook nog analyseren en daar weer een werkplan en herhalings- of verdiepingsstof bij bedenken. Tel uit je winst!

Even voor de duidelijkheid de vakken op een rijtje:

Taal, luistervaardigheid en woordenschat, spelling, technisch lezen, begrijpend/studerend lezen, (creatief)schrijven, rekenen, geschiedenis, aardrijkskunde, biologie, Engels, verkeer, creatieve vakken, presentaties als boekbesprekingen, spreekbeurten en het maken van werkstukken.

En allemaal beoordelen en eventueel andere programmaatjes op zetten. Andere stof voor Jan ,Piet en Truus erbij zoeken. Foutenanalyses maken en vooral op papier of de computer bijhouden. Bijhouden hoe de sociaal-emotionele ontwikkeling van het kind verloopt en vooral op papier of de computer zetten. Dan is het ook nog leuk als je je lessen kunt voorbereiden, maar ja, dat schiet er nog wel eens bij in. Want hoe vaak staat er niet een ouder op de stoep die met je praten wil, of is er weer een plenaire vergadering, of een bouwvergadering, of een leerling-bespreking of één of andere commissiebespreking of een andere klus die ook nog ‘even’ geklaard dient te worden.

Sinterklaas, Kerst, Pasen, rapporten maken, schoolreis, kamp, bezoeken aan scholen voor v.o., voorleesontbijt, Kinderboekenweek, uitzoeken van de kinderpostzegelactie of Jantje Beton, voorbereiding van een maandviering of een project, ouderavonden, sportdag en alle andere festiviteiten die verzonnen worden om de school vooral ‘leuk’ te houden.

En dan hebben we natuurlijk ook nog alle na- en bijscholingscursussen…

Als je een stagiaire hebt, moet je die ook fatsoenlijk begeleiden, dus na school de tijd nemen om alles te bespreken. Ben je ook al gauw drie kwartier verder…

Soms moet je zelfs ook nog de overblijf tussen de middag regelen, omdat je dan als school meer geld overhoudt of omdat het anders niet goed te regelen is.

Ik heb meegemaakt dat er tussen de middag over de dertig kinderen voor mijn neus zaten. Wilt u thee of soep, mevrouw, meneer?

En dan zijn er ook nog scholen die huisbezoeken plegen. Kijk eens wat een tijd dat kost op een groep van 30 kinderen.

 

En oeps, wat moet er tegenwoordig veel getoetst worden. Methodegebonden toetsen en niet -methodegebonden toetsen, Cito hier en Cito daar…. Zelfs die arme kleutertjes moeten al regelmatig op van alles en nog wat getoetst worden. Zo kunnen we alles aantonen, want als je het niet op papier hebt staan, dan gelooft men je niet meer. Eng hoor!

De ouderwetse en naar mijn mening zeer waardevolle ‘onderwijsantenne’ die een leerkracht heeft, telt nauwelijks nog mee. Kunt u het aantonen dan? Staat het ergens op papier? Als ze een scheet laten moet je het eigenlijk al administreren.

 

Dan de computer….

Voor de jonge leerkrachten heel normaal, maar helaas…. Er zijn nog zat oudere leerkrachten die er niet mee opgegroeid zijn en dus meer tijd nodig hebben om er aan te wennen. De digiborden komen en de krijtborden verdwijnen. Ook op dat gebied gaat de ontwikkeling erg snel. Maar wil je daar in bijblijven, kost dat je weer erg veel tijd. Investeren heet dat. Cursussen volgen, na school uitproberen, alles op de computer bijhouden… Ook heel leuk, als alles het doet! Want daar schort het ook nog al eens aan. Hoeveel scholen zitten niet met te weinig computers of met oude barrels, die inbrekers met liefde laten staan… En je wordt bestookt met handige mailtjes van computerfanaten met wat er nu weer allemaal op de markt is. Gek word je er soms van! Maar je moet wel, anders loop je voor je het weet jammerlijk achter en ouderwets te zijn.

En het onderwijs moet natuurlijk ook ‘boeiend’ zijn.

Alles moet opgeleukt worden, anders pakt het hedendaagse kind het niet meer op. Overal moeten plaatjes, filmpjes, materialen bijgezocht worden en dat kost tijd.

Maar ja….héb je die tijd?

Ja natuurlijk heb je die! ’s Avonds en in het weekend toch zeker?

Nou wil het geval dat ik meestal rond 7.45 u op school ben en dan rond 17.00 u/17.30 u. toch wel graag naar huis wil. Vaak tussen de middag ook ‘gewoon’ doorgewerkt, ben ik aan het eind van de dag moe, erg moe.

 

Werken met kinderen is ongekend intensief, hetgeen regelmatig onderschat wordt. Het is niet meer zoals in de pre-historie dat de kinderen braaf met de armpjes over elkaar naar de meester zitten te luisteren. De kinderen zijn veel vrijer, wat zeker ook zijn voordelen heeft. Maar ze zijn ook véél drukker, onrustiger en hebben een kortere spanningsboog. Wat mij ook zorgen baart is het feit dat er zoveel kinderen zijn die zich nogal eens respectloos gedragen. Respectloos naar volwassenen, maar ook naar medeleerlingen en zelfs materialen. Geschillen worden regelmatig uitgevochten via de computer en vaak op niet mis te verstane grove wijze. Dan kijken ze je vervolgens schaapachtig aan als je ze daar op probeert te corrigeren. Als ze je al aankijken, want dat is ook erg moeilijk. En wat me nóg meer zorgen baart is het feit dat er ook zo veel ouders zijn die, als je ze aanspreekt op het gedrag van hun kind, onmiddellijk hun kind gaan verdedigen. Het ligt nooit aan het kind, maar bij voorkeur aan de school, de leerkracht of andere kinderen.

De ‘ja maar..’ cultuur viert zowel bij ouder als kind hoogtij!

Als je voor de klas staat wordt de hele godganselijke dag je aandacht gevraagd en de energie uit je geslurpt. Eigenlijk kan je het je niet permitteren om je wat minder lekker te voelen, want dan ben je automatisch het prooidier. Net als honden voelen kinderen je tijdelijke ‘zwakte’ aan en vragen dan juist nóg meer aandacht. Wat mij persoonlijk ook wel eens stoort is dat hoofden van scholen niet altijd helemaal achter hun leerkrachten staan, maar hun oor wel erg naar de ouders te luisteren leggen. Met softe handschoentjes aanpakken, ja meneer, ja mevrouw, want anders halen ze het kind misschien wel van school….

Als leerkracht zit je ook in een glazen huisje. Als een kind dingen zegt die niet waar zijn, bewijs dat dan maar eens! Ik heb een collega gehad die beschuldigd werd van handtastelijkheden. Vreselijk! Bleek later een verzonnen verhaal te zijn, maar ondertussen gaat zo’n praatje wel rond en je naam is bezoedeld.

Als na lang geterg van een kind je geduld op is en je per ongeluk wel eens iets zegt dat misschien niet zo netjes is, terwijl je zelf al van alles naar je hoofd hebt gehad, wordt dat uitvergroot. Het gedrag van het kind wordt dan snel vergeten en het niet zo nette woord van de leerkracht gaat als een lopend vuurtje over het plein. Pas privé ook op hoe je je gedraagt, want er kan altijd iemand van school zijn die je ergens gespot heeft en daar dan een leuk verhaal van maakt, al dan niet op de computer. Kan wel eens lastig zijn, hoor.

Dan hebben we ook nog allerlei instanties, clubs, verenigingen, goede doelen, sportverenigingen enz. die vinden dat ze recht hebben op je tijd om hun verhaal aan de klas te vertellen. Maatschappelijke problemen, waarvan men vindt dat de scholen er weer aandacht aan moeten besteden, dat de scholen daar wat aan moeten doen…. Ik ben nog steeds van mening dat in eerste instantie de opvoeding thuis moet plaatsvinden en niet op school. Maar ook hier lijkt de balans wel eens te veel door te slaan naar de scholen. Als leerkracht ben je behalve leerkracht ook nog opvoeder, maatschappelijk werker en psycholoog. En áls je dan inderdaad opvoedt of corrigeert, ontbreekt vaak de medewerking van de ouders. Er is zo veel vanzelfsprekend geworden, wat eigenlijk niet vanzelfsprekend hoort te zijn.

Nog een voorbeeldje van een veranderde normbeleving.

In mijn beginjaren, als we op kamp waren geweest met een groep 8, kwamen bijna alle ouders je even bedanken voor de goede zorgen. Tenslotte was je toch drie dagen en twee nachten onafgebroken met de kinderen van iemand anders in de weer geweest. Een niet te onderschatten verantwoording! Tegenwoordig als je terugkomt, mag je blij zijn als er een paar ouders je even komen bedanken. Ik heb eens meegemaakt dat op een klas van 25 kinderen twee ouders een handje kwamen geven.

En dan hebben we het over normen en waarden….

Natuurlijk is het lesgeven op zich een mooi vak, maar ik heb wel regelmatig het gevoel dat ‘de ziel’ eruit wordt gehaald, als we niet oppassen. Het zou fijn zijn als de overheid het onderwijs eens met rust zou laten en zou begrijpen wat het werkelijk inhoudt, i.p.v. dingen te bedenken die geld besparen en er dan een mooie term bij bedenken om het verantwoord te laten lijken. Het zou ook fijn zijn als ouders wat meer begrip hadden voor de doorgaans zeer hard werkende en bevlogen leerkrachten en ze wat meer zouden vertrouwen. De natuurlijke ‘onderwijsantenne’ zit er zelden naast.

 

Ik vertel u ook dat ik bij een bedrijfsarts was en hem wat van mijn grieven vertelde en zei dat het me soms allemaal zo aanvloog. Hij zei me toen dat hij dagelijks van deze verhalen van mensen uit het onderwijs hoorde. Niet wekelijks, niet maandelijks, maar dagelijks! Dan zou er toch eens een alarmbelletje moeten gaan rinkelen in onderwijsland. Er lopen toch erg veel (goede!) leerkrachten stuk op het onderwijs. Eeuwig zonde ! Er is dus blijkbaar wel iets mis, met de verwachtingen, met de werkdruk, met de vanzelfsprekendheid…..

En dat allemaal ondanks al die vakantie!

Het is zeker niet mijn bedoeling om het basisonderwijs helemaal af te kraken, want er zitten uiteraard ook veel leuke kanten aan. En natuurlijk zijn niet álle kinderen en ouders zoals ik beschreef, maar ik maak me wel zorgen. Want alle verandering is nog geen goede verandering. Ik baal van mensen die zeggen : Tja, dat is nou eenmaal deze tijd… Als we het met zijn allen toelaten en maar ja en amen blijven knikken, verandert er niks, maar wordt het alleen maar erger. En dat zal voor veel andere beroepen ook gelden. Natuurlijk zijn er fanatiekelingen die dag en nacht werken en dat ook heel normaal vinden. Maar ik ageer ertegen, tegen dat vanzelfsprekende fanatisme dat mensen opjaagt. Ik wil werken om te leven, maar als je nauwelijks nog energie hebt om te leven, klopt er iets niet. Bovendien is het in het onderwijs ook nog eens zo dat het qua salaris echt niet uitmaakt of je ’s avonds doorwerkt of in het weekend nog éven’ naar school gaat , want je krijgt er geen cent meer voor. We kunnen het er aardig voor doen, maar een geweldig salaris is het ook niet, zeker niet als je de taakverzwaringen en verwachtingen van tegenwoordig in ogenschouw neemt. Je moet alles maar kunnen, voor alles begrip hebben, vooral overal aan meewerken, je in alle vreemde bochten wringen, maar vooral geen kritiek hebben.

Laten we zorgen dat we respect en begrip voor elkaar hebben, van elkaars goede wil uitgaan, elkaar niet zo opjagen en gek maken en plezier in het werk kunnen houden.

Dat wens ik een ieder toe en vooral ook alle kinderen in hun toekomst!

Marion Kamsma
Telegraaf wo 29 feb 2012

Het onderwijs en het organiseren daar van: PUINHOOP!

Lesgeven aan jongeren en (jong-) volwassenen is erg leuk. Zeker als jij wat maakt van jouw lessen en jij niet al te star bent in jouw gedrag naar jongeren toe. Jij moet hen ook in hun waarde laten en bijv. niet voor 'gek' zetten in het bijzijn van de hele klas. Regels zijn nodig, maar jullie weten, net als ik, dat jongeren ook moeten leren van hun gedrag. Leuk om dat proces mee te maken en te sturen.

Echter, als docent loop jij heel vaak tegen de beperkingen aan van een slechte organisatie. De klachten over het onderwijs over te veel managers, te veel vergaderen, te grote scholen, vind ik eigenlijk onzin. Daar ligt het niet aan. Waar ligt het dan wel aan?
Het onderwijs is gewoon heel, héél slecht georganiseerd. De managers binnen het onderwijs hebben, van hoog tot laag, over het algemeen weinig verstand van efficiënt en effectief organiseren. Zij zijn vaak wel net zo bevlogen als de docenten, en komen heel vaak voort uit een docentenbaan, echter zij hebben geen of weinig verstand hoe je een groeiende en/of grote organisatie moet opzetten, sturen, leiden, managen, organiseren. Veel (grote) scholen zijn nog georgansieerd als een klein dorpsschooltje. Iedereen bemoeide zich met alles en regelde alles makkelijk zelf, maar hoe groter een school wordt, des te efficiënter en effectiever een organisatie georganiseerd moet worden. Ook kan niet iedereen zich meer bemoeien met alles, ieder heeft zijn taak. Nu zie bij de groter wordende scholen dat niemand zich meer om bepaalde onderdelen bekommert, omdat het allemaal steeds meer een 'ver-van-mijn-bed-show' wordt. De grote scholen die nu ontstaan zijn, zoals bijv. de ROC's e.d. zijn op zich niet verkeerd, als de interne organisaties maar op orde zijn. Duidelijke taakverdelingen, duidelijke procedures en verantwoordelijkheden, goede en coachende managers die een helicopterview hebben over een onderwijsorganisatie. Maar ook goede werkoverleggen zijn belangrijk. Echter veel managers weten veel van het onderwijs op zich af, bijv. de regels van het ministerie, CGO, kerntaken, curriculum, etc., maar totaal niet hoe zij dit efficiënt en effectief moeten organiseren en in moeten bedden in een grote organisatie. Heel vaak worden bij discussies tijdens bijv. een werkoverleg, te veel gekeken naar de probleemgevallen. De ene docent of leidinggevende kan altijd wel een probleem, probleemgeval noemen die een efficiente en effectieve organisatie in de weg staan. Organiseer voor zo'n 95% de organisatie en haal uit je effeciency de tijd om de probleemgevallen te organiseren en op te lossen. Nu gebeurt er vaak niets, door de verlamde discussies rondom de problemen. Managers zijn vaak niet krachtig genoeg en niet capabel genoeg om dit te sturen.
Het vervelende is dus, dat de docenten tegen veel problemen oplopen die eigenlijk ergens anders in de organisatie georganiseerd hadden moeten worden. Elke docent voert dus dergelijke taken dan maar zelf uit en besteed dus veel tijd aan dergelijk onnodig gedoe. Tel jij de tijd op, die iedere docent dus verliest door die in-effciency, dan kan jij begrijpen dat hierdoor de werkdruk erg hoog is. Iedere docent organiseert zijn werkzaamheden ook nog eens op zijn eigen manier. Hierdoor ontstaan dus allerlei kleine administraties die allemaal op een andere manier zijn georgansieerd. Héééél in-effciënt dus en een grote bedreiging voor een organisatie. Als een docent bijv. weg gaat, moet zijn opvolger, totaal opnieuw beginnen, met alle gevolgen van dien. Niemand weet ook hoe die vertrekkende docent zijn administratie heeft georganiseerd en meestal wordt er helemaal niets overgedragen.
Veel scholen proberen die interne organisatie wel beter op te zetten, echter door de vele zwakke (bedijfskundig gezien) managers, sterven dergelijke projecten een stille 'dood'. Docenten worden vaak gevraagd om mee te doen in dergelijke projecten, die er op het eerste gezicht niet verkeerd uitzien. Maar vaak worden de docenten teleurgesteld in het project door slecht (project-) management, dat zij de volgende keer wel 2x nadenken om weer in een project te stappen. De extra tijd die het kost, krijg jij niet vergoed. Het moet dus in jouw eigen tijd gebeuren. Normaal gesproken, als jij moet participeren in een (groot) project, krijg jij daar capaciteit voor. Maar in het onderwijs betekent dat dus, dat jij minder lesuren 'mag' draaien. Jij voelt het al, dat wordt een probleem, want wie vangt die uren op? Nieuwe, tijdelijke docenten inhuren wordt niet gedaan, dus ....... een mislukking gloort aan de horizon. Hoe regelen zij het dan? Soms krijg jij 0,1 of 0,2 fte (of meer) erbij, zodat jij meer salaris aan het eind van de maand krijgt. Tijd?

Zoals jij hier kunt lezen, is het onderwijs dus niet leuk om te werken. Ook in mijn vorige bloggen blijkt dat het onderwijs fout op fout stapelt. Binnen sommige scholen lijkt het net of de afdelingen die facilitair moeten zijn aan het primaire proces, het onderwijs, belangrijker zijn dan dat primaire proces.
Uiteraard is de overheid ook de oorzaak van veel problemen. Maar al die directeuren die in overleg gaan met de overheid, doen daar dus niets aan. Als zij zich beter zouden organiseren, zouden zij de overheid ook beter kunnen sturen.

Ik zou wel weten hoe je diverse scholen zou moeten organiseren, hoe je het onderwijs beter kan organiseren. Ik kan niet wachten......., mijn handen jeuken.

Het lesrooster en de gevolgen voor de docent

Docenten worden aangenomen met een urencontract. Docenten in het MBO hebben bij een full-time baan een contract van 1659 uur. Bij normaal gesproken 40 schoolweken, moet je dus per week 41,5 uur werken, oftewel 8,3 (8 uur en 18 minuten) uur per dag. Dat komt neer op, om 8 uur aanwezig zijn en om ongeveer 17.00 uur naar huis. Dit is kortweg, je urencontract. Goede vrijdag en dergelijke dagen die niet in de vakanties vallen, worden weer gecompenseerd door bijvoorbeeld een paar ouderavonden, open dagen van de school op vrijdagavonden en zaterdagen e.d.

Echter die werkdagen worden door de school al helemaal ingevuld met lesuren. Bij een full-time baan moet je per week zo'n 27 - 29 uren lesgeven (lesuren van 50 minuten). Buiten die lesuren, dus de uren die jij niet ingedeeld bent voor lessen, bepaalt je werkgever ook wat je moet doen. Zo zie je, dat je maar een beperkt aantal uren hebt voor het voorbereiden van de lessen, nakijken van toetsen e.d. Andere tijd moet je besteden aan deskundigheidsbevordering, beheer en klasse management, mentoraat e.d.

Zo zie je dus dat een docent, totaal geen zelfstandige functie is. Over het algemeen wordt je hele dag ingepland en de indeling wordt bepaald door je werkgever.
Het erge is ook, dat je soms moet invallen voor collega's die ziek of afwezig zijn. Op zich niet erg en ook logisch, maar het gaat van jou voorbereidingstijd, nakijktijd, deskundigheidsbevording e.d. af. Zeker, zo na de herfstvakantie, gaan de zieken weer vallen en moeten de docenten die niet ziek zijn, vaak invallen voor anderen.
In de scholen heerst de mentaliteit van de verplichte lesuren, die de overheid stelt en daarvan worden vaak de docenten de dupe. Als jij veel moet invallen, betekent dit, dat jij veel in je eigen tijd moet 'overwerken', die niet uitbetaald wordt.

Daarnaast zijn de directie en/of de leidinggevenden vaak heel argwanend en proberen zij de docenten zo veel mogelijk te controleren en d.m.v. heel kleinerende straffen de docenten te sturen. Echter, vaak wordt er niets of veel te weinig gedaan aan 'rotte appels'. Als een 'rotte appel' lang blijft liggen, worden andere appels ook rot. Als het probleem dan zo groot is, volgen er vaak heel onlogische maatregelen, die totaal niet nodig zijn, als vroegtijdig ingegrepen was geworden.

Een voorbeeld dat ik meegemaakt heb.
In een aantal klassen was het te laat komen en de opkomst vrij laag. Normaal gesproken is dit een taak van de mentor om de studenten daar op aan te spreken. Lukt dat niet, dan gaat de mentor, samen met zijn leidinggevende, een gesprek aan met de student en zijn of haar ouders. Helpt het dan nog niet, dan kan de student aangemeld worden bij de inspecteur van het onderwijs.
Nu bleken enkele mentoren hun werk niet goed te doen, de problemen stapelden zich op, omdat er nooit iets aan gedaan werd door de leiding. Het gevolg was dat de 'goede' docenten het ook niet meer nodig vonden om veel werk te steken in absentie. Het kost echt veel tijd, zeker bij notoire afwezigen.
Er werd door de leiding op een gegeven moment besloten, dat studenten die te laat kwamen of onbekend afwezig waren, de volgende dag het 10de uur (van 17.10 uur tot 18.00 uur) terug moesten komen. Het enige probleem was, dat om op deze studenten te passen, een docent werd ingeroosterd. Ook al was jij een goede mentor, jij moest ook tot 18.00 uur blijven om op studenten te passen, jij wordt dus ook gestraft! Dit betekende voor jou, als docent dus overwerken (zie mijn berekening hierboven).

Ik vind zelf, dat er op scholen heel weinig overleg is over het rooster. Docenten hebben daar weinig of niets over te zeggen. Jij geeft aan hoeveel uur jij werkt, welke vakken je geeft, en dan wordt de rest voor jou 'geregeld'. Het erge is ook, dat per dag je rooster regelmatig kan veranderen door inval voor zieken, uitval door excursies, vergaderingen of andere redenen. Heel ongemakkelijk, zeker als er bijvoorbeeld veel nakijkwerk ligt, dat voor een bepaalde tijd af moet zijn.
Lesgeven vraagt veel concentratie en aandacht. Het is eigenlijk een vorm van toneelspelen. Je weet wat je moet vertellen in de les, je weet dat jij moet improviseren op vragen en opmerkingen van je studenten, maar constant moet jij de draad van je verhaal vasthouden. Na een aantal uren lesgeven, ben je geestelijk erg moe, zeker bij moeilijke, grote klassen. Wordt dan steeds je rooster veranderd, zonder overleg, en moet je steeds tussendoor kijken of er wat verandert, dan is dat zeer storend en nog vermoeiender. Erg vervelend is ook, als jij door een klas attent wordt gemaakt op een lesroosterwijziging, die jij nog niet had gezien en je hebt totaal iets anders ingepland. Ga het maar weer zelf regelen.

Ook is er op een school vaak dicussie over de toedeling van de lokalen. Lopen de studenten door de school of docenten. Ik heb dus scholen gezien, waarbij beiden door de school lopen. Docenten moeten elke lesuur dus verkassen naar een ander lokaal, vaak door een groot gebouw met veel studenten die ook rondlopen. Hun lap-top meenemen, lesboeken e.d. meesjouwen, sleutels van de lokalen hebben, studenten vragen beantwoorden die zij onderweg tegenkomen e.d. Als jij 1 lesuur les hebt, moet je dus elke keer de boel installeren en de-installeren. Effectieve tijd neemt dus zienderogen af , je verliest zo 10 minuten per les. Het gehol van lokaal naar lokaal is zeer storend en zwaar.

Het onderwijs is dus psychisch heel zwaar, soweiso dus het lesgeven, maar ook de gebrekkige organisatie, het gebrek aan overleg en de constante druk van die lesuren. Doordat managers dus niet goed organiseren, worden docenten met veel onnodig extra werk opgezadeld en geestelijk onnodig zwaar belast.

Eigenlijk worden docenten dus op stukloon (hoeveelheid lesuren) bekeken en beoordeeld.

Kies jij hier voor?
Het kan zo veel beter georgansieerd worden!

Docent worden, waarom eigenlijk?

Docent worden is tegenwoordig niet erg populair meer, logisch. Nieuwe docenten (maar ook bestaande) hebben het niet makkelijk en een mooie carriere is niet te zien. Daarnaast moet je een "Go-with-the-flow" -mentaliteit hebben en word je meestal slecht begeleid als jij nieuw op een school komt. Ook zijn de interne organisatie en procedures op veel scholen niet op orde of heel onduidelijk en verzand je vaak in een moeras van allerlei gedoe. Daarnaast zijn docenten (bijna) allemaal éénlingen die het beste met het onderwijs voor hebben, maar dan wel op hun manier. Ook de tijd ontbreekt vaak om iemand goed te begeleiden en word jij gelijk voor een klas gezet oftewel ingeroosterd met weinig uitleg. Door trial en error word je vaak wijs en bij fouten is er weinig hulp om dingen op te lossen, of ze worden even snel ad hoc opgelost. Docenten worden geacht geheel zelfstandig allerlei dingen te regelen, die bij een betere interne organsiatie van de school, veel beter, school- of gelijksoortige opleidingen - breed aan gepakt hadden kunnen worden. Daarnaast moet je veel uren maken, buiten het lesgeven om, om je lessen voor te bereiden. Bij de meeste scholen heb je per lesuur maar ongeveer 15 minuten voorbereidingstijd in je normjaartaak. Veel te weinig natuurlijk, ook voor een ervaren docent, die zijn lessen levendig wil houden. Sommige scholen geven een beginnende docent meestal nog geen volledige lestaak, maar door allerlei gedoe, ben jij die 'vrije' lestijd, zo kwijt.
Iedere docent moet maar zijn eigen administratie bij houden, op zijn eigen manier. Je begrijpt dat deze administraties niet op elkaar aansluiten, en als dus een docent weg gaat of langdurig ziek wordt, zal een ander veel moeite hebben met het overnemen, interpreteren van zijn lessen, administratie en gegevens. Meestal begint de bewuste docent gewoon weer helemaal opnieuw, zonde van de tijd. Ook opgeslagen bestanden op de PC van de docent zijn voor niemand te benaderen, zonder contact met en toestemming van de bewuste docent. Afdragen van gegevens, back-ups e.d., worden niet op een gestructureerd wijze georganiseerd.
Projecten, waar je eventueel geacht wordt aan deel te nemen, geven jou alleen maar veel extra werk, maar er wordt geen extra tijd beschikbaar gesteld in de vorm van bijv. minder lesuren. Vaak kan jij er 0,1 fte (of meer, indien nodig) bij krijgen, waardoor je tijdelijk meer verdient, maar wel om komt in het werk. Heel vaak stranden projecten dus door tijdgebrek of slecht project-management. Dat weer frustrerend is voor de deelnemende docenten, die er veel tijd in hebben gestoken.
Vergaderingen zijn geen echte vergaderingen, maar meer mededeel-bijeenkomsten.
De eerste 3 jaar, wordt gezegd, heb jij het heel druk, daarna heb je veel voor niets gedaan, want er wordt een nieuwe methode ingevoerd, of er komen nieuwe richtlijnen vanuit de overheid of schoolleiding. Dan kan het spel van die afgelopen 3 jaar weer helemaal opnieuw beginnen.

Met initiatieven, nieuwe ideeën, positieve opmerkingen etc., wordt vaak heel weinig gedaan, omdat managers daarvoor vaak blind zijn en het alleen maar lastig vinden. De managers zijn over het algemeen niet bepaald people-managers! Al wordt het wel vaak gezegd. Meestal doorgeschoven docente, die meer willen verdienen en geen gedege management-opleiding hebben gevolgd.

Je verdient op zich niet overdreven veel, minder dan HBO-ers of WO-ers in het bedrijfsleven. Je hebt veel vastgestelde vakanties, maar je moet niet vergeten dat men in het bedrijfsleven een contract heeft met vaak evenveel uren per jaar, maar die worden over meedere weken uitgesmeerd. Jij moet jouw uren maken in 40 weken, dat betekent dus veel uren werken in een week (ong. 41,5 uur), waar veel mensen in het bedrijfsleven maar 38 of 36 uur werken. Veel scholen hanteren een verschijningsplicht van 8.00 uur tot 17.00 uur, omdat jij dan bij ziekte van collega's, lesuren kan overnemen. Jij wordt dan dus extra ingeroosterd. Overuren (overwerk) kent men niet in het onderwijs en worden dus niet uitbetaald, laat staan dat er een toeslag van 25% of 50% op zit, voor bijvoorbeeld een open dag op zaterdag.
Jij kan nooit op een ander moment met vakantie, dus altijd tijdens het hoogseizoen, en als jij ziek wordt in de vakantie, krijg jij jouw vakantie-dagen niet terug (bedrijfsleven wel).

Zo zijn er waarschijnlijk nog wel meer dingen te noemen waar een beginnende docent mee te maken krijgt. Om maar niet te spreken over de stage-begeleiding tijdens de docentenopleiding. Daarvan heb ik ook heel schrijnende gevallen gezien. Weinig stages verlopen zoals het hoort. Wat ook weer veel stress en ongemakken voor de student met zich mee brengt.

Dus, al met al, geen leuk vooruitzicht voor een docent. Of je moet je hiervoor kunnen afsluiten en het werken met leerlingen of studenten wel erg leuk vinden.

Succes!

Oh, wat zou ik dit graag veranderen!

Docent worden en zijn: De opzet van de site

Beste lezers,

Ik heb deze site gemaakt om mijn ongenoegen te laten blijken over het instituut dat onderwijs heet in Nederland. Ik heb met docenten medelijden. Ook diverse andere ondersteunende diensten zijn trouwens niet te benijden. Als opgeleid leerkracht voor het basisonderwijs en 2de graads bevoegd voor diverse vakken, maar carrière gemaakt in de financiële sector, en later weer terug gestapt naar het onderwijs, min of meer uit idealisme, ben ik zeer teleurgesteld in de organisatie van het onderwijs en de gevolgen daarvan.
Al die politici die schreeuwen om meer geld voor de docenten, weten ook eigenlijk niet waar het om gaat. Meer geld voor docenten is leuk en ook wel nodig, het salaris mag best wat hoger, maar een goede organisatie en goede faciliterende managers rondom de docent zijn nog veel belangrijker! Elke cent extra aan het onderwijs verdwijnt vaak in een administratief gedrocht
De docenten zijn het gezicht naar buiten, zijn de directe contacten met de "klanten", zoals de studenten of leerlingen en hun ouders vaak worden genoemd. Belachelijk woord, trouwens, voor binnen het onderwijs, het bewijst maar weer dat men niet weet waar zij mee bezig zijn.
Studenten, leerlingen en docenten zijn de dupe van deze slechte, starre, vaak egoïstische, kleinzerige en ouderwetse organisatie. De organisatie moet draaien om de student en de docenten, niet om de managers.
Veel managers in het onderwijs zijn doorgeschoten leerkrachten en docenten die wat meer willen verdienen. Er zijn er maar weinig die ook daadwerkelijk manager kunnen zijn en worden. De meesten hebben door trial and error geleerd hoe het eventueel kan, 1 soort management stijl. Meerdere managementstijlen kunnen toepassen is noodzakelijk. Docenten zijn hoogopgeleide werknemers die je niet als kleine kinderen kan wegzetten. Op heel veel scholen is er dus ook onenigheid of een slechte verstandhouding tussen leiding, management en de docenten. Diverse managementstijlen kunnen toepassen, kunnen coachen en je richten op je personeel en minder op de inhoud of regelen van flut-dingen, zou het management sieren.

Ik wil dus diverse onderwerpen gaan bespreken op deze website. Hebben jullie, lezers, onderwerpen waarover je wilt praten of waar je wilt dat ik wat over zeg, dan hoor ik dat graag.
Onderwerpen kunnen zijn (in willekeurige volgorde):

• Leerlingen en studenten
• Management en stijlen
• Management en projecten
• Management en waterdragers
• Management en docenten
• Administratieve organisatie
• Organisatie
• People-managers
• Carrière mogelijkheden voor docenten
• Begeleiding van docenten
• Verandering in het onderwijs
• Lesmethodes, nieuwe invoeren, inkopen e.d.
• ICT op scholen
• ICT in de klas
• Collega's
• Cursussen en opleidingen voor docenten
• Het lesrooster
• Hoe zit het nou met al die vakanties van die docenten?
• Werkdruk
• ..........

Ik hoor en lees wel van jullie, als er bepaalde onderwerpen zijn die ik moet behandelen. Uiteraard reacties op mijn schrijven hoor ik ook graag. Ik zal de discussie niet schuwen.

Mijn handen jeuken, trouwens, om het allemaal op te lossen.
Als senior-manager, Directie, kan ik heel veel betekenen voor het onderwijs.